رادیوگرافی یکی از روش های تصویربرداری پزشکی است که با تابش اشعه ایکس به قسمت مورد نظر بدن می توان تصویر مورد نیاز را تهیه نمود.
در سال‌های گذشته نوعی از رادیوگرافی ساده رایج شده است که آن را رادیوگرافی دیجیتال (radiography Digital) می‌نامند. تفاوتی که این روش با روش‌های قدیمی دارد در کاست آن‌ها می‌باشد. این همان تفاوتی است که در دوربین‌های قدیمی و جدید به‌وضوح دیده می‌شود. دوربین‌های عکاسی قدیمی، تصاویر را بر روی یک فیلم ضبط می‌کردند و باید آن‌ها را در لابراتوار ظاهر و سپس بر روی کاغذ چاپ می‌کرد اما دوربین‌های دیجیتال، تصاویر بجای فیلم بر روی صفحه الکترونیک حساس به نور تابیده می‌شود و اطلاعات نوری تصاویر را تبدیل به سیگنال‌های الکتریکی می‌کند.
در رادیوگرافی دیجیتالی نیز بجای فیلم رادیولوژی، کاستی دارای یک صفحه الکترونیک است که همان کار را انجام می‌دهد. برخورد اشعه‌ی ایکس از بدن بیمار عبور کرده و بر روی صفحه الکترونیک موجب تحریک نیمه‌هادی‌های که روی آن قرار دارد می‌شود. این نیمه‌هادی‌ها برحسب شدت اشعه‌ای که به آن برخورد می‌کند جریان الکتریکی ایجاد می‌کند. این اطلاعات سیگنال‌های الکتریکی را توسط کامپیوتر پردازش می‌کند که بر روی مانیتور قابل‌دیدن است. البته می‌توان این تصاویر را بر روی فیلم نیز چاپ کرد.
این نوع روش‌های تصویربرداری امتیازات زیادی که عبارت‌اند از:
- سرعت‌بالای تصویر.
- توانایی آرشیو تصاویر با سهولت بیشتر و امکان کپی فیلم به هر تعداد و بدون صرف هزینه اضافی.
- توانایی پزشک در دسترسی به تصاویر رادیوگرافی به‌محض تهیه آن و در نقطه‌ای دیگر.
- کاهش هزینه‌ها به جهت حذف فیلم.
- توانایی ارسال تصاویر از مجاری الکترونیک مانند شبکه‌های بیمارستانی و یا از طریق اینترنت.
- امکان دست‌کاری و ویرایش کردن تصویر (مانند بزرگ و کوچک کردن، روشن و تیره کردن، تغییر در کنتراست تصویر، علامت‌گذاری روی تصویر).
- امکان نگهداری تمام تصویربرداری‌ها مانند رادیوگرافی ساده، س تی اسکن، ام آر آی، سونوگرافی در یک بستر مشترک.
- دارا بودن کیفیت بهتر تصاویر.